خودکارآمدی عمومی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مقیم سرای سالمندی

چکیده مقدمه: سالمندان با ناتوانی ها، استرس، اضطراب و تنش های زیادی مواجه هستند که همگی کیفیت زندگی آنها را کاهش می دهند. حال آنکه خودکارآمدی می تواند فعالیت­های خودمراقبتی، سازگاری با چالش ها، رضایت از زندگی و کیفیت زندگی آنان را بهبود بخشد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی عمومی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مقیم سراهای سالمندی استان چهارمحال و بختیاری طراحی و اجرا گردید. روش­کار: این پژوهش مقطعی و از نوع توصیفی تحلیلی  است که در آن 87 نفر از سالمندان مقیم سراهای سالمندی شبانه روزی استان چهارمحال و بختیاری با روش نمونه گیری سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها بوسیله فرم مشخصات فردی و مقیاس خودکارآمدی عمومی (gse-10) جمع آوری و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس، کروسکالوالیس و رگرسیون) تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: نتایج نشان داد میانگین نمره خودکارآمدی عمومی سالمندان مورد مطالعه از 40-10 نمره قابل اکتساب؛ 02/8±95/22 بود و اکثریت آنها (69%) از خودکارآمدی پایین (نمره زیر 25) برخوردار بودند. خودکارآمدی عمومی با سن، جنس، سطح تحصیلات و رضایت از سرای سالمندی مرتبط بود (01/0>p) درحالیکه با وضعیت تاهل و مدت اقامت در سرا ارتباط نداشت. همچنین در بین متغیرهای مورد بررسی بیشترین ارتباط بین خودکارآمدی عمومی با جنس مشاهده شد (0001/0p= ، 541/0 β=). نتیجه­گیری: این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را درباره خودکارآمدی عمومی سالمندان مقیم سراهای سالمندی و عوامل مرتبط با آن فراهم نمود. با بهره گیری از این اطلاعات می توان مداخلات آموزشی و حمایتی مناسبی را جهت ارتقاء خودکارآمدی سالمندان طراحی و اجرا کرد.